Parochiefederatie Echt

Het was de dag voor Moederdag. Ik stond in de winkelstraat naast een vader met zijn 5-jarig zoontje. Hun gesprek ging erover, dat elk van hen een mooi cadeautje voor mama wilde kopen. Op een gegeven moment zei dat jongetje tegen zei vader – en die opmerking riep bij alle toehoorders een geamuseerde glimlach op -:“Papa, je mag ook van mij geld lenen”.

Jonge kinderen beseffen meestal onvoldoende, dat het geld dat ze zogenaamd zelf bezitten, van hun ouders afkomstig is, en dat elk cadeautje dat je ervan koopt, eigenlijk door de ouders zelf gekocht wordt.

En toch is het pedagogisch heel belangrijk, kinderen dit soort cadeautjes te laten kopen. Jij geeft hun de kans zichzelf in te brengen door al die moeite van het uitzoeken en het nadenken van wat mama bv. mooi zou vinden. En welke ouders zijn niet vertederd door zo’n cadeautje, ook al hebben ze het uiteindelijk zelf betaald.

God nou gebruikt precies dezelfde pedagogiek tegenover ons mensen. Alles wat wij Hem kunnen aanbieden, is al van Hem. Wij hebben niets dat wij echt ons eigen kunnen noemen. Hij laat bv. de tarwe groeien voor de hostie en de druiven voor de wijn. En dan verandert Hij ze in het kostbaarste cadeau aan Zichzelf: in het Lichaam en Bloed van zijn eigen Zoon.

Maar dit oneindig grote cadeau aan zichzelf – want wat is een offer anders dan een cadeau –dit oneindig grote cadeau aan zichzelf geeft Hij ons bewust in handen. Hij wil dat wij ons persoonlijk inbrengen, dat wij aandacht eraan besteden hoe wij Hem dit cadeau aanbieden en nadenken hoe het Hem het meest verblijdt.

Een misintentie is net als de collecte tijdens de Mis een manier, om iets van je zelf te geven, om jezelf persoonlijk in te brengen in het offer. Natuurlijk komt zo’n materiële bijdrage altijd op de tweede plaats na de innerlijke betrokkenheid bij de Mis, maar toch is een materiële bijdrage al vanaf het begin met het misoffer verbonden.

Toen Jezus zijn Laatste Avondmaal wilde vieren, stuurde hij twee leerlingen vooruit op zoek naar een passende zaal. Die zaal was niet van hen en het ligt dus voor de hand dat ze daarvoor huur moesten betalen.

Net als de gehuurde zaal van het Laatste Avondmaal zijn ook de betaalde misintenties, de collectes en de kerkbijdrage een voorwaarde scheppende noodzaak. En voordat wij het hebben over de hoogte van deze bijdragen zouden wij ons eigenlijk de vraag moeten stellen: Hoeveel is mij het Misoffer zelf waard?

Beseffen wij wel voldoende hoe kostbaar het offer is van het kostbaar Bloed van Christus, dat wij in elke H.Mis op onbloedige wijze aan de hemelse Vader opdragen? 

Alleen door dit offer worden wij namelijk verlost uit een zinloos bestaan, alleen door dit offer is er hoop op God over  de dood heen  (vgl.1Petr.1,18-21).